Szkoła Podstawowa w Jaworniku
im. Św. Józefa Sebastiana Pelczara

ŚWIĘTY JÓZEF SEBASTAN PELCZAR PATRONEM NASZEJ SZKOŁY

„ Miłość rodzi się w sercu,

wyraża słowem

ale żyje czynem”

                                                Św. J. S. Pelczar

            Nadanie Szkole Podstawowej w Jaworniku  imienia  Św. Józefa  Sebastiana Pelczara miało miejsce 8 października 2009 roku w stulecie istnienia placówki. Mszy Św. przewodniczył i poświęcenia dokonał ks. biskup Kazimierz Górny. Wtedy też poświęcono sztandar szkoły, który przedstawia: W kole na jasnym tle wizerunek Św. J. S. Pelczara. W lewym górnym rogu umieszczono logo szkoły tj. zielony liść jaworu z napisem SP Jawornik. Z drugiej strony sztandaru na czerwonym tle widnieje orzeł biały w koronie a wokół napis: BÓG, HONOR, OJCZYZNA, NAUKA. Podczas homilii ks. biskup przypomniał o wartościach, jakie powinny przyświecać współczesnemu człowiekowi. Nawiązał w ten sposób do postaci Św. Józefa Sebastiana Pelczara, wyrażając nadzieję, że dla wszystkich stanie się On ważnym autorytetem, wskazującym jak żyć i co cenić najbardziej.

           Józef Pelczar urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie koło Krosna w rodzinie rolników, jako syn Wojciecha i Marii z domu Mięsowicz. Wychowywał się w głęboko religijnej atmosferze. W wieku sześciu lat został ministrantem. Jako dziesięcioletni chłopiec postanowił wyrazić osobiście, niejako potwierdzając decyzję matki sprzed jego urodzenia, akt oddania się Maryi na własność. Pouczony przez matkę, dokonał tego w czasie Mszy Świętej z okazji uroczystych obchodów setnej rocznicy koronacji cudownego obrazu Matki Bożej w Leżajsku. Mimo że uważał siebie za skłonnego do lenistwa, Józef pracował nad sobą tak pilnie, że szkołę parafialną ukończył jako prymus. Swą decyzję zostania księdzem motywował tak: „Bo chcę, aby ludzie mówili do mnie jegomość i całowali mnie w rękę”. Szybko jednak zaczął dojrzewać duchowo. Być może zaczęło się to od snu, jaki nawiedził go w dzieciństwie. Śniło mu się, że z obrazu zstępuje do niego żywa Matka Boska, patrzy na niego słodko i wyciąga ręce, by go do siebie przyciągnąć.

           W 1860 r. wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu, a cztery lata później przyjął święcenia kapłańskie. Objął wówczas posadę wikariusza w Samborze, ale już w 1865 r. wyjechał do Rzymu, gdzie podjął studia z teologii na Gregorianum oraz z prawa kanonicznego w Liceum św. Apolinarego. Z obu tych dyscyplin uzyskał doktorat. Był  wówczas zafascynowany dziełami ascetyków, czego wyrazem jest jego praca „Życie duchowe, czyli doskonałość chrześcijańska”.

            W 1869 r. powrócił do Polski i został wykładowcą w seminarium przemyskim. Następnie w latach 1877-1899 był profesorem oraz sprawował funkcję rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przyczynił się do rozbudowy gmachów tej uczelni. Pomimo obowiązków uniwersyteckich, aktywnie zajmował się działalnością kościelno-społeczną oraz pisarską. W tym czasie powstały takie dzieła Józefa, jak: Prawo małżeńskie, Pius IX i jego wiek czy Zarys dziejów kaznodziejstwa w Kościele katolickim.

            W 1894 r. założył  Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego (sercanek). Pięć lat później przeniósł się z powrotem do Przemyśla, gdzie został biskupem pomocniczym, a w 1900 r. ordynariuszem całej diecezji. Święty Józef Pelczar szczególną troską obdarzał ubogich i chorych. W czasie swoich rządów w Przemyślu dbał także o podniesienie poziomu wiedzy duchowieństwa i wiernych. Przeprowadził reformę nauczania religii w tamtejszych szkołach podstawowych. Z jego inicjatywy powstał w diecezji Związek Katolicko-Społeczny. Wspierał bractwa i sodalicję mariańską (katolickie stowarzyszenie świeckich). Zwiększył także liczbę placówek duszpasterskich, które często osobiście wizytował. Jako jedyny biskup w tamtych czasach, pomimo zaborów, odważył się w 1902 roku zwołać synod diecezjalny.  Jego dewizą życia było zawołanie: Wszystko dla Najświętszego Serca Jezusowego przez niepokalane ręce Najświętszej Maryi Panny.

Zmarł w Przemyślu 28 marca 1924 roku w opinii świętości. Ostatnie słowa, jakie wyrzekł przed śmiercią, brzmiały: „Przyjdź, Panie Jezu, przyjdź, Zbawienie moje”. Pozostawił po sobie dzieła ascetyczne i naukowe, a także wiele pism dotyczących nabożeństwa do Matki Najświętszej. Został beatyfikowany w Rzeszowie 2 czerwca 1991 roku przez Jana Pawła II, a następnie 18 maja 2003 r. ogłoszony świętym.  Jego wspomnienie liturgiczne przypada 19 stycznia. Relikwie Św. Józefa Sebastiana Pelczara znajdują się w katedrze w Przemyślu. W szczególny sposób święty biskup jest czczony także w krakowskim kościele sercanek, gdzie poświęcono mu osobną kaplicę.

Wychowywany w wierze, duchu patriotyzmu i umiłowaniu pracy. Całe swoje życie ofiarował Bogu, był wierny postanowieniom podjętym jeszcze w pierwszych latach kapłaństwa. Każdego dnia wiele czasu poświęcał modlitwie, co pomagało mu w prowadzeniu głębokiego życia wewnętrznego. Był bardzo pracowity i systematyczny, zawsze wspierał wszelkie akcje dobroczynne i społeczne. Za jego sprawą w diecezji przemyskiej została rozbudowana sieć ochronek i zakładów dobroczynnych. W czasie pierwszej wojny światowej utworzył Komitety Opieki, które pomagały rannym żołnierzom, kalekom i sierotom wojennym oraz najbiedniejszej ludności. Urządzał też akademie na cześć Maryi, rozszerzał Bractwo Królowej korony Polskiej, organizował pielgrzymki, otaczał opieką i wspomagał różne stowarzyszenia, zwłaszcza Sodalicje Mariańskie. Do księży cały czas apelował, aby zbliżali się do społeczeństwa, zwłaszcza "maluczkich, nieszczęśliwych, opuszczonych". Podczas wizytacji biskupich pilnował,  żeby do stołu byli zapraszani także chłopi i robotnicy.

            Biografia tego Wielkiego Człowieka odzwierciedla piękne wartości, którymi chcemy się kierować w życiu. Etapy dojrzewania Józefa Sebastiana do świętości to pouczająca dla nas droga. Droga, która nie była łatwa, ale piękna, pełna wyzwań, którym nasz Patron musiał sprostać. Wiara, nadzieja, miłość, pokora, ciężka praca, wytrwałość, to droga, którą chcemy podążać, stąd wybór takiego Patrona.